Booty looting
28 November 2012. Ik zit in de zaal van de stadschouwburg in Leuven om naar
een dansvoorstelling van Wim Vandekeybus te gaan kijken, niet wetend wat ik moet
verwachten. Goed zicht op het nog bijna lege podium. Het enige wat zich op dat podium
bevindt is een projectiescherm en wat platen.
Het licht gaat uit. Er komt een vrouw op die over het podium sleurt met lichamen
die in vilt gewikkeld zijn. Later blijkt dat dit de lichamen van haar zonen waren.
De vrouw is Birgit Walter. Dan komt er een man op, ik denk dat we terug in de tijd
waren, die vertelt over een gebeurtenis waar de vrouw deel van uitmaakte. Die gebeurtenis,
vertelde hij, zouden ze nu naspelen. De lichamen die in vilt gewikkeld waren, werden
wilde coyotes.
Alles volgt elkaar op en je moet je best doen om te blijven volgen. Je wordt
meegesleurd in het verhaal. Er wordt verteld, gepraat, gedanst, muziek gespeeld
en gefotografeerd. Want dat is waar het hier voor een deel om draait: fotografie.
Een foto doodt het heden en bevriest het verleden. Herinneringen wortelen in deze
bevroren momenten en groeien. Herinneringen zijn vaak misvormingen van het verleden.
Een gebeurtenis die we meemaakten in het verleden blijft ons bij aan de hand van
fragmenten van die gebeurtenis, beelden, herinneringen aan details, geuren. We herinneren
ons nooit de volledige gebeurtenis, anders zouden we ze volledig herbeleven, en
ons dus echt terug in het verleden bevinden. Doordat een herinnering wordt opgebouwd
uit fragmenten, wordt het verhaal misvormd, het verhaal bedriegt ons. We bedriegen
onszelf door die fragmenten aan elkaar te ‘breien’. We creëren een nieuw verhaal.
Door elementen toe te voegen of weg te laten, kunnen we dus ook van elke herinnering
meerdere verhalen schrijven, meerdere versies, meerdere scenario’s. Het is ons beleven
van het heden dat bepaalt welke van die scenario’s we verkiezen, voor welke versie
we opteren. En vandaag kan onze keuze anders zijn dan gisteren of morgen.
Dit stuk wordt samengesteld door verschillende herinneringen van verschillende
personen. Het ene moment rijden de dansers op kartonnen paarden en het volgende
moment ben je op een bruiloft. Dan smeert een vrouw zich in met iets wat lijkt op
gips en bloed terwijl er foto’s van haar worden gemaakt die rechtstreeks op een
scherm worden geprojecteerd. Heel verwarrend.
Waarmee ik niet wil zeggen dat ik het niet goed vond. Het was adembenemend
en interessant. Overal waar je kijkt valt wel iets te zien, waardoor het moeilijk
is om te kiezen naar wat je kijkt. Het is moeilijk om er een precieze mening op
te plakken omdat ik niet precies weet wat te denken. Ik vertel dit verslag ook aan
de hand van hoe ik het ervaren heb, zonder te weten wat er juist gaande was. Ik
denk dat ik het nog een keer zou moeten zien om het beter te begrijpen.
Wim Vandekeybus staat bekend om zijn verwarrende producties.
Ruth De Norre
Geen opmerkingen:
Een reactie posten