Venus in Fur

Venus in Fur, Polanski’s kunst van de complexiteit

"And the Almighty struck him,

and delivered him into the hands of a Woman."

Citaat uit het bijbelboek Judith, xvi. 7.

(Het Bijbelverhaal over Judith is één van de weinige uit de Bijbel waar de macht van de vrouw die van de man overstijgt. Het citaat begeleidt de film als een waarschuwing omtrent het fatale lot van de man.

Venus à la fourrure, ofwel Venus in Fur, een theaterverfilming van de Frans-Poolse regisseur Roman Polanski, is gebaseerd op het gelijknamige toneelstuk van David Ives. Ives baseerde zijn toneelstuk op de erotische roman Venus Im Pelz van de Oostenrijker Leopold von Sacher-Masoch, die zijn naam verleende aan het masochisme.  Polanski staat bekend voor het maken van psychologische thrillers en ook Venus in Fur volgt dit genre. De film van Polanski beschrijft het verhaal van twee mensen, een regisseur genaamd Thomas, gespeeld door Mathieu Amalric die een jongere versie lijkt van Polanski zelf, en een actrice genaamd Wanda gespeeld door Emmanuelle Seigner, Polanski’s echtgenote en muze. Zij zullen de enige twee personages zijn, met als enige decor een leeg theater.

De film speelt zich af in een theater, waar regisseur Thomas al ettelijke uren op zoek is naar een geschikte kandidate voor een rol in zijn toneelstuk. Als de dag erop zit, is hij ontgoocheld door de middelmatige audities en besluit te vertrekken. Net op dat moment komt er een vrouw binnen, Wanda. Zij is een voorbeeld van alles wat Thomas haat aan vrouwen: ze is vulgair gekleed, plaat ruw en luid, is opdringerig en praatziek. Ze doet er alles aan de rol te bemachtigen. Thomas besluit haar een kans te geven, en hoewel het in het begin lijkt alsof ze niet weet waar het toneelstuk over gaat, speelt ze de rol voortreffelijk en raakt Thomas door haar gefascineerd. De intensiteit tussen deze twee mensen stijgt gedurende de auditie. Wat onschuldig begon, mondt uit in een ingewikkelde machtsverhouding.

De dialogen die de twee personages voeren zijn verwarrend maar ook komisch. De actrice krijgt het voor elkaar om zowel onwetend als gevat over te komen en waar ze haar scherpe antwoorden haalt is een raadsel. Thomas komt over als een zwak en onzeker man, die later nog meer begint te twijfelen aan zichzelf. Met dank aan Wanda, die hem dwingt alles wat hij doet in vraag te stellen. In het begin lijkt alles zeer onschuldig, maar al snel volgt een dramatisch spel van verlangen. De grens tussen realiteit en dromen is miniem, deze twee begrippen vloeien voortdurend in elkaar over en naarmate het verhaal vordert, wordt het steeds moeilijker om ze te onderscheiden. Wat is echt en wat niet? Hoort het bij hun inleving in de auditie of gaat het over wat de twee voor elkaar voelen? Eerst subtiel, maar naarmate de film vordert erg expliciet, wordt Wanda’s auditie eigenlijk het spel van de actrice-meesteres versus de regisseur (die verondersteld wordt de touwtjes in handen te hebben) die in het SM-spel de slaaf wordt. In de apotheose van de film is Wanda van louter meesteres getransformeerd tot almachtige godin. De regisseur/slaaf blijf hulpeloos achter met zichzelf, keihard door haar gewezen op zijn verfoeilijke visie op vrouwen.

De acteurs spelen de rollen voortreffelijk, en je voelt je de toeschouwer van iets dat niet voor jouw ogen bedoeld is. Ongemakkelijk. Bovendien is het niet enkel de grens tussen realiteit en illusie die wordt weergegeven, maar ook die tussen haat en liefde, pijn en genot. Het doet je beseffen hoe dicht al deze emoties bij elkaar liggen. Frustratie, passie, angst, liefde, onderwerping, macht en seks, zijn thema’s die behandeld worden. Het machtspel gaat niet enkel over seks, maar het gaat ook over de plaats van de vrouw ten opzichte van de man in het dagelijkse leven.

Het is een stuk vol verrassende wendingen. Wanda pakt Thomas in met haar charmes, en zijn fascinatie verandert in obsessie. Toch zal de film slechts een beperkt publiek kunnen bekoren, enerzijds door het complexe confronterende thema, anderzijds doordat de acteurs zich steeds op dezelfde plaats bevinden. Ze blijven heel de tijd in het theater, wat zorgt voor weinig afwisseling en het geheel een beetje langdradig en claustrofobisch doet aanvoelen.

Venus in Fur, een reis door een wereld vol verlangen, met Polanski’s intensiteit als uitstekende gids. Complex en confronterend.

“All of a sudden I saw with horrible clarity whither blind passion and lust have led man, ever since Holofernes and Agamemnon--into a blind alley, into the net of woman's treachery, into misery, slavery, and death.”

citaat uit Venus in Furs van Leopold von Sacher-Masoch

Ruth De Norre

Adelin De Craene

22 augustus 2013

                                                    “in de langzaamheid van hun contemplatie tijdloos”

Adelin De Craene

Op 22 augustus 2013 kreeg ik de kans om kennis te maken met een zeer boeiend man, namelijk Adelin De Craene. De Craene is een beeldend kunstenaar, was leerkracht in het kunstonderwijs en heeft een mooie, serene visie op de dingen en het leven. De prachtige locatie waar hij woont en werkt, is het eerste dat je omver blaast. Overal rond het huis en de tuin zijn zelfgecreëerde beelden opgesteld. Het wordt ook meteen duidelijk dat deze man leeft in eenheid en harmonie met de natuur rondom hem.

Alles begint in het atelier, een prachtige kamer onder het dak met veel lichtinval. Vol met tekeningen en beelden. Beelden in klei, verpakt in folie om ze kneedbaar te houden, wachtend op verdere veranderingen door het kunstenaarshand of klaar om in brons te worden gegoten. Eén voor één laat hij me deze beelden zien, geeft er uitleg over. Van prachtige portretten tot tedere gestilleerde vogels. Hij verteld me over het begin, het hele proces wordt me stap voor stap uitgelegd. Hoe alles begint bij een persoon die plaatsneemt op zijn speciale poseerstoel, en hoe moeilijk de kunst van het poseren eigenlijk is. Hij heeft beelden gemaakt van elke leeftijdsgroep. Op een tafel ligt een beeld van een baby. Zo perfect dat je verwacht dat hij straks beweegt. Op een sokkel staat het portret van Roger Raveel. Beide kunstenaars hadden een langdurige vriendschapsband met mekaar. Al zijn beelden hebben een bepaalde zachtheid over zich, het is bijna voelbaar hoe vaardige handen kneden en scheppen. Later worden de beelden in brons gegoten, aan de hand van mallen van het beeld in klei, een duur en tegelijk duurzaam proces. Adelin werkt maanden aan een beeld, een langdurig en contemplatief proces, op zoek naar de perfecte vorm, het detail in al zijn fijnheid. De kunstenaar wacht als het ware geduldig het moment af waarop hij kan beslissen dat het beeld klaar is om in brons te worden gegoten, nederig beseffend dat de perfectie niet bestaat. Ook zijn schetsen zijn prachtig om te zien, van onderwerp tot lijnvoering.

Later wandelen we door de tuin, waar vele werken te zien zijn. Van een staand naakt kind tot een konijn verborgen in het gras. Alles is zo harmonieus opgesteld en staat precies waar het de kracht krijgt die het verdient. We lopen verder naar een grote schuur. Eenmaal binnen word je overdonderd door schoonheid en weet je niet waar eerst te kijken. Tekeningen, schilderijtjes, schedels, potten, werkmateriaal, de mallen,.. alles ligt hier opgeborgen. Het is onmogelijk om niet zelf inspiratie op de doen als je deze verzameling voorwerpen ziet. Hij laat me elke stap zien van het maken van de mallen, tot het finaal afwerken en bijschuren van het bronzen beeld en vertelt me boeiende verhalen over sommige voorwerpen.

Adelin De Crane is een man naar wie ik opkijk. Zijn levensstijl en visie zijn iets om naar te streven. Een leven in harmonie, of zo voelde het toch voor mij.

Ruth De Norre

Watou

20 augustus 2013

Kunstenfestival WATOU

Naar jaarlijkse gewoonte wordt in de zomer in Watou een kunstenfestival georgansiseerd. Watou is een klein dorpje in West-Vlaanderen en trekt elk jaar vele bezoekers voor het festival. Iedereen wordt welkom geheten om een verzameling kunst te komen bewonderen. Deze boeiende kunstroute met als thema ‘Over de liefde die we niet begrijpen’ was ook dit jaar weer een groot succes.

We maken kennis met dan 45 kunstenaar en 52 dichters, waarvan de werken verspreid over een uitgestippelde route in Watou staan opgesteld. Alle werken hebben in zekere mate te maken met het thema ‘Over de liefde die we niet begrijpen’. Een interessant thema dat ons vanzelf doet nadenken en de liefde in vraag stelt. Je wandelt van de ene locatie naar de andere, om steeds te zien wat je niet verwacht. Alles gebeurt op eigen tempo, het enige waar je rekening mee moet houden is de sluitingstijd.

In het gemeentehuis bevindt zich een een fragment uit de performance ‘The artist is present’ van Marina Abramovic. Tijdens deze performance konden bezoekers tegenover de kunstenares aan tafel gaan zitten om telkens een minuut in stilte oogcontact te maken. In dit fragment zien we hoe Ulay, de man met wie ze jarenlang samenwerkte en die haar geliefde was, tegenover haar komt te zitten. Het is een emotioneel moment voor beiden, de herkenning en twijfel is duidelijk is hun blikken te zien. Maar ook wat zij ooit deelden en voelden voor elkaar is plots heel duidelijk. We zijn de toeschouwer van een heel menselijk, maar vooral echt contact. Ook het werk van Berlinde De Bruyckere raakt een gevoelige snaar. Het gevoel dat je krijgt bij haar sculpturen is intens en moeilijk te beschrijven. Hier heeft ze een beeld gecreëerd van twee vertrengelde figuren. Houden ze vast aan elkaar of willen ze losbreken is hier de vraag. De tederheid is niet weg te denken. Dan is er nog een kunstwerk dat enorm bijblijft, namelijk Save the snails van Tinkebell (Katinka Simonse). We stappen een ruimte binnen die lijkt te zijn omgebouwd tot een tuintje, en ons oog valt op de vele kleine diertjes. Slakken, slakken bekleed met kleurrijke blinkende kraaltjes. Hiermee geeft de kunstenaar commentaar over hoe we alles naar onze hand kunnen zetten, over het creëren van ideale dieren en over hoe we automatisch naar aanleiding van de versiering op elke slak elk dier een persoonlijkheid willen geven.

Laat je meevoeren door de betoverende kunstroute doorheen het gezellige Watou.  Van 6 juli tot 1september, zal dit kunstenfestival je met liefde in zijn open armen ontvangen.

Ruth De Norre

Tate Modern

5 augustus 2013

TATE MODERN

Tate Modern is een museum gelegen naast de Thames in het hart van Londen. Ooit was het een electriciteitscentrale, nu een museum met een unieke collectie aan moderne en hedendaagse kunst vanaf 1900. Werken van grote kunstenaars van die tijd, van Rothko tot Beuys zijn hier terug te vinden. Ook zijn er steeds tijdelijke tentoonstellingen, dus er valt ook altijd iets nieuws te ontdekken.

Het museum staat in een prachtig decor, met de rivier en de gezellige pleintjes waar muzikanten staan. Het geeft je direct een goed gevoel, en als je binnengaat is de ruimtelijkheid overweldigend. De opbouw van het museum is goed en je volgt als bezoeker dan ook automatisch een route die een natuurlijke ‘flow’ heeft. Het is een garantie dat als je terug buiten gaat, je overspoeld wordt door voldoening.

In de Rothko kamer zijn de bekende Seagram Murals tentoongesteld. De werken dringen je geest binnen en roepen bepaalde gevoelens op. Dit is geen deel van het museum waar je zomaar met een snelle blik voorbijloopt. Ook de bomen van Penone zijn een intiem gegeven. Hij maakt het oude terug nieuw, of hij laat het binnenste zien. Hij hijst bomen uit hun jasje om terug te gaan naar hun oorsprong, hij laat ons kijken naar wat we nooit zagen of waar we nooit bij stilstonden. Nog een bijblijvertje is het werk van de arte povera kunstenaar Jannis Kournelis, namelijk ‘Untitled 1979’. Het werk bestaat uit een tekening van een industrieel landschap, met grote rookpluimen uit de schoorsteen. De schoorsteen die rook uitblaast waardoor er figuren in de lucht ontstaan, wordt gezien als de oven van creatieve uitvindingen, net als de geest. De twee opgezette vogels met een pijl door het lichaam symboliseren de pijnlijke doodstrijd van de fantasierijke vrijheid. De vijf hootskooltekeningen die landschappen en gezichten tonen, zijn als schetsen gemaakt op een wateroppervlak die slechts een seconde zichtbaar blijven.

Laat je onderdompelen in de collectie moderne en hedendaagse kunst in dit museum. Neem de tijd. Hoe meer je erin opgaat, hoe groter de voldoening is.

Ruth De Norre

Workshop WiSPER

WiSPER is een organistatie die, verspreid over heel Vlaanderen, allerlei artistieke workshops en cursussen oganiseert. Ik heb gekozen voor de workshop ‘Dagboekgrafiek’, dit houdt in dat we verschillende druktechnieken uitproberen,  maar als bijkomende opdracht graven we in onze herinneringen om deze dan in onze drukken te verwerken.

De workshop werd door WiSPER als volgt omschreven: 
“Deze cursus dagboekgrafiek gaat over heden en verleden. Je werkt vanuit eigen herinneringen of je put uit beelden uit ons collectief geheugen. Waar het verleden stopt kom je via nu-nu-nu bij de toekomst en je imaginaire bestaan in pakweg 2036, of nog veel later. In deze cursus werken we met eenvoudige druktechnieken zoals, monotype, stempels, en reliëfdruk, ... Deze technieken combineren we met schilderen, tekenen en collage. Dit alles laat ons toe om ‘gelaagd’ te werken. De persoonlijke elementen die we in de werken stoppen kunnen zichtbaar zijn maar ook verborgen tussen één van de vele lagen. Je krijgt iedere week nieuwe opdrachten en extra inspiratie aangereikt. Leuk aan deze cursus is dat je heel persoonlijk kan werken, een eigen stijl vinden die past bij wat je wil uitdrukken. Daarom is dit ook een aanrader voor tekenaars en illustratoren die met grafiek willen experimenteren. Ook voor deelnemers die eerder de cursus dagboekgrafiek volgden…”

Dag 1 – 16/04/2013
Rond een uur of zeven kom ik aan bij het Entrepot voor Kunsten aan de vaart in Leuven. Vandaag is de eerste keer van mijn zes weken durende workshop. Marie, onze lesgeefster, geeft ons de opdracht om een snelle schets te maken over onszelf. Op die manier begint iedereen zich aan elkaar voor te stellen.  Dan is het tijd om aan onze eerste druk te beginnen. We maken met pen een tekening op een groot glad papier. Deze workhop gaat deels over herinneringen en in deze opdracht brengen we tien herinneringen samen. Door hard te duwen met de pen terwijl je over je blad gaat, ontstaat er een soort groef. Als we dan het blad inrollen met drukinkt en adrukken met een drukpers is deze lijn uitgespaard. Deze methode is heel gemakkelijk uit voeren. De tweede techniek is iets intensiever: een droge naald ets. Hierin moeten we een droom verwerken. Je krast met een naald een tekening in een stukje plastiek. De inkt dringt in de plaatsen waar je gekrast hebt en laat een lijn achter op het papier dat je via de drukpers afdrukt. De tijd is echter om voor we de kans krijgen om ons plaatje of te drukken, dat zal dus voor de volgende keer zijn. Ik kijk er naar uit.

Dag 2 – 23/04/2013
Vandaag leggen we de laatste hand aan onze droge naald etsen, die  we ook afdrukken. We maken drie afdrukken, één met veel inkt, één met weinig inkt en één waar we met een gekozen materiaal kleur aan toevoegen. De volgende techniek is een hoogdruktechniek, een aardappelstempel. Je snijdt een aardappel in twee en je bedenkt een kleine tekening. De delen die je wegsnijdt zullen niet te zien zijn, maar de delen die hoger liggen, je tekening, zal worden afgedrukt. Eigelijk maak je een soort stempel, heel gemakkelijk en zonder drukpers. Nu we toch aan het stempelen zijn, maken we nog een stempel, maar dit keer met gummivel. In dit materiaal snijden we een teking uit, deze tekening plakken we dan op een plat oppervlak, bijvoorbeeld een plaatje karton of hout. Dit platte oppervlak is eigenlijk het handvat van de stempel. De stempel rollen we in met inkt om dan op ons papier te drukken. 

Dag 3 – 30/04/2013
Vandaag de 3e les, we krijgen een invaller, Lies, omdat Marie niet kan komen. Vandaag verdiepen we ons in monotypie, aangezien je voor deze druk geen pers nodig hebt is deze heel makkelijk om thuis te doen. We rollen een glazen of plastieken plaat in met drukinkt, op deze plaat leggen we een papier en op dit papier tekenen we. De tekening die je op de achterkant hebt getekend, zal op de voorkant te zien zijn door de drukinkt, in spiegelbeeld. We experimenteren met verschillende materialen. Afhankelijk van het materiaal dat je gebruikt, zal de lijn op je papier verschillen. Ook komen we erachter wat voor ieder persoonlijk de juiste hoeveelheid inkt is. Persoonlijk vind ik dit een zeer leuke techniek. Het proces, de lijnvoering en het eindresultaat zijn uniek. 

Dag 4 – 07/05/2013
Vandaag gaan we aan de slag met materiaaldrukken. Dit is ook best een intensieve techniek die vrij veel voorbereiding vraagt. Met touw, stof, plakband -  eigenlijk kan het met zeer veel - maak je een tekening op een papier. Deze tekening wordt ingerold met inkt, samen met een ander papier onder de pers door gerold en zo bekom je een interessante afdruk met verschillende lijnen en patronen. Dit is ook een vorm van hoogdruk, omdat de hoger liggende delen worden afgedrukt. De eerste afdruk die we maken is enkel gemaakt door touw, hoe dikker het touw, hoe dikker de lijnen op je afdruk. De tweede afdruk is gemaakt uit een combinatie van touw, stof, maar ook rietjes en bubbelplastiek. Door deze dingen te combineren krijg je verschillende patronen en lijnen. De derde druk wordt gemaakt met plakband. De plakband ligt hoger en de inkt kan een beetje achter de randen blijven hangen, wat een leuk resultaat geeft. 

Dag 5 – 14/05/2013
Afwezig wegens ziekte.

Dag 6 – 21/05/2013 
De laaste les werken we aan onze houtsnedes. Een zeer intensieve maar leuke techniek. Met een guts maak je een tekening in een houten plankje. De delen die je wegsnijdt blijven uitgespaard en de hoge delen worden afgedrukt. Dit is dus een techniek die valt onder de hoogdrukken.  De textuur van het hout zal te zien zijn op je afdruk. We maken een afdruk met verschillende kleuren. Dit doen we door elke keer een deeltje meer weg te snijden en na elke keer een afrduk te maken. Het is even nadenken over hoe je moet beginnen maar eenmaal je het door hebt, verloopt alles vlot. In het begin van deze cursus kregen we de opdracht 10 foto’s te zoeken die je inspireren, ergens aan herinneren of raken. Deze afbeeldingen gaven we af aan Marie en zij ging ze kopiëren met een oude kopieermachine. Ze werden dus zwart wit. Deze kopie leg je bovenop een ander blad en als je erover gaat met whitespirit verschijnt de foto op het onderste blad. Dit is echter niet zo goed gelukt omdat de tijd bijna om was. Jammer, want ik denk dat, als het lukt, het resultaat er mag zijn.

Dit was de eerste keer dat ik aan een workshop heb deelgenomen. De WiSPER workshop is zeer goed bevallen, je wordt goed begeleid en leert veel bij op een korte tijd. Ik ben zeer blij dat ik gekozen heb voor een cursus grafiek. Grafiek is veelzijdig en flexibel en je kan op de afdrukken altijd verder werken. 

Ruth De Norre

copyright: Ruth De Norre

MU.ZEE

2 april 2013

MU.ZEE

MU.ZEE, een museum verscholen in de Romestraat in Oostende. De glazen gevel van het gebouw springt direct in het oog. In het museum bevindt zich een unieke collectie Belgische kunst. Werken van grote namen zoals Ensor, Permeke, Spilliaert, Tuymans, Raveel,... zijn er altijd te zien. Maar ook tijdelijke tentoonstellingen worden hier getoond, 3 keer per jaar een andere.

Het museum heeft een indrukwekkende collectie van 1830 tot nu, en sinds kort hangen de topstukken in een nieuwe museumvleugel. Maar buiten deze werken zijn er ook tijdelijke tentoonstellingen te zien, op dit ogenblik loopt er een tentoonstelling van Philip Aguirre Y Otegui. Verscheidene werken zijn de moeite waard en laten een diepe indruk na. Ietwat gedesoriënteerd door de vreemde indeling mag je je verwachten aan een bom van kunst die voor je neus ontploft.

Het zelfportret met rood potlood van Spilliaert springt naar voren en spreekt aan. Maar ook het werk van Vadim Vosters spreek tot de verbeelding. Het duistere kantje aan ‘de zeven hoofdzonden’ opent je geest en verruimt je blink. Maar de echte blikvanger is toch de tijdelijke tentoonstelling van Philip Aguirre Y Otegui, een Belgische kunstenaar van Baskische oorsprong, die woont en werkt in Schoten,
De tentoonstelling laat zowel sculpturen, tekeningen, collages en foto’s zien. Met hun uitgesproken, humanistisch karakter uiten de werken een hedendaagse kritiek op de maatschappij. Sommige sculpturen beelden de problemen in de derde wereld uit, de waterschaartste of de migratiestromen. De zachte vormen van de gestilleerde lichamen in zijn sculpturen worden geassembleerd met andere voorwerpen en krijgen een kleurrijke humor in zich, dit bijvoorbeeld bij ‘de waterdraagster’ of  ‘Man met matras’. De werken zijn zowel inhoudelijk als vormelijk zeer interessant.

Als je geïnteresserd bent in de Belgische kunst, is dit museum een verademing. Neem de tijd om stil te staan en je te verdiepen in de werken. De tijdelijke tentoonstelling van Philip Aguirre Y Otegui is te bezichtigen tot 20 mei 2013.

Ruth De Norre

Permeke

Permeke

Raveel

Raveel

Vadim Vosters

Spilliaert

Spilliaert

Vandercam

Philip Aguirre Y Ortegui

Philip Aguirre Y Ortegui

Philip Aguirre Y Ortegui
 

Philip Aguirre Y Ortegui

Philip Aguirre Y Ortegui

Philip Aguirre Y Ortegui

Rood, Rothko's waar -en wijsheden

30 mei 2013

Rood, Rothko’s waar –en wijsheden.

Rood, een toneelstuk geschreven door de Amerikaanse auteur John Logan en geproduceerd door NTGent, beschrijft een periode uit het leven van de bekende kunstenaar Marc Rothko. Slechts twee acteurs op de scene, Wim Opbrouck, een bekend Vlaams acteur en zanger als Rothko, en Servé Hermans als zijn assistent. Wim Opbrouck speelt de rol van de abstract expressionistische kunstenaar voortreffelijk.

Rothko is een schilder die wordt gezien als één van de meest vernieuwende in de kunstscène na de tweede wereldoorlog. Hij is vooral bekend vanwege zijn typerende, met kleurvlakken gevulde doeken. Rothko schildert over niets, hij wil dat de toeschouwer in zijn werken wordt gezogen en er in vindt wat hij mist, of dat nu troost of geluk is. In dit toneelstuk gaat het over de periode in zijn leven waarin hij werkt aan een grote opdracht, een reeks schilderijen voor een presigieus restaurant in New York. Deze uitdaging brengt vele frustraties met zich mee die zich uiten in discussies tussen Rothko en zijn assistent.

Dit toneelstuk zit vol dubbelzinnigheid en is inhoudelijk zeer sterk, want los van de pure esthetische ervaring, biedt het je als toeschouwer ook een schat aan informatie over het kunstgebeuren, los van Rothko zelf, die je (nog) moet ontdekken, in vraag stellen en in de juiste context plaatsen. De heftige discussies die de twee personages voeren gaan in eerste instantie over het werk van de schilder, maar er zit veel meer achter. De discussies bevatten veel waarheden en beschouwingen over het leven, de eigenzinnige mens en zijn sterkten en zwakheden. Ook gaan ze over het karakter van de kunstenaar. Wat kiest de kunstenaar? Geeft hij toe aan het commerciële voor het geld, of blijft hij vechten voor zijn eigen ding, zijn vrijheid? Hoe gaat hij om met zijn eigen plaats in het kunstlandschap? Hoe kijkt hij naar de generatie kunstenaars die voor hem kwam? En hoe gaan hij om met nieuw jong geweld, nieuwe stromingen die morgen misschien zijn eigen werk achterhaald maken? In het begin van het stuk is het alsof Rothko zijn assistent een spiegel voorhoudt, maar later lijken de rollen omgekeerd en wordt Rothko door zijn assistent geconfronteerd met zijn eigen frustraties en contradicties. De wijsheid die in dit toneelstuk zit is subliem, en laat je nadenken over hoe te denken en te leven in een wereld waarin alles al gedaan is. Een strijd om uniek te zijn. Ook zit er vrijheid in dit spel, want iedereen kan het anders interpreteren. De sfeer van spel, tekst en decor sluiten naadloos bij elkaar aan. Van het begin tot het einde ga je op in het leven van Marc Rothko, alsof je er echt bijhoorde, als een stille kijker, een observator, maar zijn we dat dan niet?

Rood, een duik in het leven van de scherpzinnige denker Marc Rothko. Nog tot juni 2014 op verschillende locaties.

Recensie – Ruth De Norre – 5VBK

Copyright alle foto's: NTGent

Foto: Ruth De Norre